Merci à mon amie grecque ιφιγένεια γεωργιάδου

https://www.facebook.com/ifigeneiamath

*******

Έξι ποιήματα στα Γαλλικά

Αύριο 

Χάραξε το αύριο

στα απόκρυφα του κορμιού της

Μην το βρει ο τρομερός εραστής.

Ζωγράφιζε στον άνεμο,

και κάθε που έβγαινε το φεγγάρι,

χάιδευε το όνειρο ψιθυρίζοντας:

Αύριο.

Demain

Elle grava le lendemain

dans l’intimité de son corps

de peur que l’amant terrible ne le trouve.

Elle peignit l’air

et à chaque apparition de la lune

elle caressait le rêve en chuchotant

demain…

Εμείς

Σαν ήρθε η ώρα,

εμείς, ψιθύρισες κι έφυγες.

Εμείς, μουρμουρίζει το φεγγάρι

χαϊδεύοντας τη θάλασσα.

Εμείς, φωνάζω κι εγώ τις νύχτες

στη σκιά μου.

Nous

Lorsque le moment arriva

Nous, tu chuchotas et tu t’en allas

Depuis, tous les soirs

Nous, murmure la lune

en caressant la mer.

Nous, je crie moi aussi pendant les nuits

à mon ombre.

Αυτή

Κάθε βράδυ,

την ώρα που βάραιναν τα μάτια,

την ώρα που οι ληστές

έσμιγαν με τις πεταλούδες,

την ώρα που τα σκυλιά

κάνανε περιπολίες

και οι χωροφύλακες

πυροβολούσαν το φεγγάρι,

την ώρα που έβγαιναν τα φαντάσματα

από τους ερειπωμένους πύργους

και οι νεκροί σηκώνονταν από τους τάφους,

Αυτή

κατηφόριζε τραγουδώντας στη θάλασσα.

Elle

Chaque soir

à l’heure où les yeux devenaient lourds

à l’heure où les voleurs

se retrouvaient avec les papillons

à l’heure où les chiens

patrouillaient

et les gendarmes tiraient sur la lune

à l’heure où les fantômes sortaient

des tours en ruines

et les morts se levaient des tombes

Elle

descendait en chantant auprès de la mer.

Έρημη πόλη

Σκαμμένη γη το κορμί μου,

πυρπολημένη βρύση

το φιλί σου.

Ξερό ποτάμι τα μάτια.

Άδεια τα χέρια…

Ville déserte

Mon corps terre creusée

fontaine bombardée

ton baiser

rivière sèche les yeux.

Vides les mains…

Πατρίδα

Στα σοκάκια του χρόνου

φλογισμένα τα πόδια μου

χάραξαν την πέτρα της θύμησης

κι άνοιξαν τα σπλάχνα της γης.

Δε γύρισα εκδικητής.

Πυρπολημένη πόλη.

Δεν έχω δάκρυα να σε σβήσω.

Μοίρα της μοίρας μου

ψήλωσαν οι σκιές μας στις στάχτες

ψηλώσαμε και εμείς…

Patrie

Dans les ruelles du temps

mes jambes enflammées

gravèrent la pierre du souvenir

et ouvrirent les entrailles de la terre.

Je ne suis pas revenu vengeur.

Ville incendiée.

Je n’ai pas de larmes afin de t’éteindre.

Fatalité de ma destinée

nos ombres ont grandi dans les cendres

nous avons aussi grandi…

Ας είναι

Μπορείς και να σωπαίνεις.

Είναι η σιωπή ευλογία.

Λέξεις πολλές ακούστηκαν

Άλλες σαν κραυγές,

άλλες σαν κλάμα

κι άλλες με τη γαλήνη της κούρασης,

με την αγάπη της ησυχασμένης θάλασσας.

Ας είναι.

Ένα χαμόγελο που γύρευα δε θα ’ρθει.

Θα ξανακατέβω στη μεγάλη πόλη,

θα περπατήσω στους δρόμους,

θα σταθώ στα παγκάκια να ξαποστάσω.

Δε θα σε γυρέψω.

Soit

Il est possible de se taire

Le silence est une bénédiction.

Bien des mots se sont fait entendre

d’autres sous forme de cris, d’autres sous

forme de larme

et d’autres avec la sérénité de la σίνfatigue

avec l’amour de la mer calme.

Soit.

Un sourire que je cherchais ne viendra pas.

Je redescendrai dans la grande ville

je marcherai dans les rues

je m’arrêterai sur les bancs

pour me reposer.

Je ne te chercherai pas.   

Απόδοση στα Γαλλικά: Δημήτρης Φίλιας (Dimitri Filias) - traduits par l'auteur -

Από το περιοδικό ΡΑΣΙΝ (RACINE) τεύχος 20, Ιωάννινα, Ιούνιος 1994

http://vfilos.blogspot.fr/2010/12/blog-post_11.html